dubitare
v.intr.v.tr.
-
avere dei dubbi; non credere indubitâse [iŋdybiˈtaːse]
Exempi
non lo dubita nessuno
nisciun o se n’indubita
Coniugaçioin
indubitâ
Part. pass. indubitou
Ger. indubitando
Ind.
Pres.
- mi indubito
- ti t’indubiti
- lê o/a l’indubita
- niatri indubitemmo
- viatri indubitæ
- lô indubitan
Impf.
- mi indubitava
- ti t’indubitavi
- lê o/a l’indubitava
- niatri indubitavimo
- viatri indubitavi
- lô indubitavan
Fut.
- mi indubitiò
- ti t’indubitiæ
- lê o/a l’indubitià
- niatri indubitiemo
- viatri indubitiei
- lô indubitian
Conz.
Pres.
- che mi indubite
- che ti t’indubiti
- che lê o/a l’indubite
- che niatri indubitemmo
- che viatri indubitæ
- che lô indubitan
Impf.
- che mi indubitesse
- che ti t’indubitesci
- che lê o/a l’indubitesse
- che niatri indubitescimo
- che viatri indubitesci
- che lô indubitessan
Cond.
- mi indubitieiva/indubitiæ
- ti t’indubitiësci
- lê o/a l’indubitieiva/indubitiæ
- niatri indubitiëscimo
- viatri indubitiësci
- lô indubitieivan/indubitiæn
Imper.
- indubita ti
- ch’o/a l’indubite lê
- indubitemmo niatri
- indubitæ viatri
- indubitan lô