indovinare
v.tr.
-
indovinâ [iŋduviˈnaː]
Coniugaçioin
indovinâ
Part. pass. indovinou
Ger. indovinando
Ind.
Pres.
- mi indoviño
- ti t’indoviñi
- lê o/a l’indoviña
- niatri indovinemmo
- viatri indovinæ
- lô indoviñan
Impf.
- mi indovinava
- ti t’indovinavi
- lê o/a l’indovinava
- niatri indovinavimo
- viatri indovinavi
- lô indovinavan
Fut.
- mi indoviniò
- ti t’indoviniæ
- lê o/a l’indovinià
- niatri indoviniemo
- viatri indoviniei
- lô indovinian
Conz.
Pres.
- che mi indoviñe
- che ti t’indoviñi
- che lê o/a l’indoviñe
- che niatri indovinemmo
- che viatri indovinæ
- che lô indoviñan
Impf.
- che mi indovinesse
- che ti t’indovinesci
- che lê o/a l’indovinesse
- che niatri indovinescimo
- che viatri indovinesci
- che lô indovinessan
Cond.
- mi indovinieiva/indoviniæ
- ti t’indoviniësci
- lê o/a l’indovinieiva/indoviniæ
- niatri indoviniëscimo
- viatri indoviniësci
- lô indovinieivan/indoviniæn
Imper.
- indoviña ti
- ch’o/a l’indoviñe lê
- indovinemmo niatri
- indovinæ viatri
- indoviñan lô