emancipare
v.tr.
-
emançipâ [emaŋsiˈpaː]
Coniugazioni
emançipâ
Part. pass. emançipou
Ger. emançipando
Ind.
Pres.
- mi emançipo
- ti t’emançipi
- lê o/a l’emançipa
- niatri emançipemmo
- viatri emançipæ
- lô emançipan
Impf.
- mi emançipava
- ti t’emançipavi
- lê o/a l’emançipava
- niatri emançipavimo
- viatri emançipavi
- lô emançipavan
Fut.
- mi emançipiò
- ti t’emançipiæ
- lê o/a l’emançipià
- niatri emançipiemo
- viatri emançipiei
- lô emançipian
Cong.
Pres.
- che mi emançipe
- che ti t’emançipi
- che lê o/a l’emançipe
- che niatri emançipemmo
- che viatri emançipæ
- che lô emançipan
Impf.
- che mi emançipesse
- che ti t’emançipesci
- che lê o/a l’emançipesse
- che niatri emançipescimo
- che viatri emançipesci
- che lô emançipessan
Cond.
- mi emançipieiva/emançipiæ
- ti t’emançipiësci
- lê o/a l’emançipieiva/emançipiæ
- niatri emançipiëscimo
- viatri emançipiësci
- lô emançipieivan/emançipiæn
Imper.
- emançipa ti
- ch’o/a l’emançipe lê
- emançipemmo niatri
- emançipæ viatri
- emançipan lô