infarinare
v.tr.
-
infainâ [iŋfajˈnaː]
Coniugazioni
infainâ
Part. pass. infainou
Ger. infainando
Ind.
Pres.
- mi infæño
- ti t’infæñi
- lê o/a l’infæña
- niatri infainemmo
- viatri infainæ
- lô infæñan
Impf.
- mi infainava
- ti t’infainavi
- lê o/a l’infainava
- niatri infainavimo
- viatri infainavi
- lô infainavan
Fut.
- mi infainiò
- ti t’infainiæ
- lê o/a l’infainià
- niatri infainiemo
- viatri infainiei
- lô infainian
Cong.
Pres.
- che mi infæñe
- che ti t’infæñi
- che lê o/a l’infæñe
- che niatri infainemmo
- che viatri infainæ
- che lô infæñan
Impf.
- che mi infainesse
- che ti t’infainesci
- che lê o/a l’infainesse
- che niatri infainescimo
- che viatri infainesci
- che lô infainessan
Cond.
- mi infainieiva/infainiæ
- ti t’infainiësci
- lê o/a l’infainieiva/infainiæ
- niatri infainiëscimo
- viatri infainiësci
- lô infainieivan/infainiæn
Imper.
- infæña ti
- ch’o/a l’infæñe lê
- infainemmo niatri
- infainæ viatri
- infæñan lô