DEIZE
Diçionäio italian-zeneise
starnutire
v. intr.
-
stranuâ
[straˈnɥaː] tutta questa polvere mi fa starnutire
tutta sta pua a me fa stranuâ
quando starnutisce, il mio cane si spaventa da solo
quand’o stranua, o mæ can o s’inspaxima da pe lê
Coniugaçioin
stranuâ
Indicativo
Presente
- mi stranuo
- ti ti stranui
- lê o/a stranua
- niatri stranuemmo/stranuemo
- viatri stranuæ
- liatri stranuan
Imperfetto
- mi stranuava
- ti ti stranuavi
- lê o/a stranuava
- niatri stranuavimo
- viatri stranuavi
- liatri stranuavan
Futuo
- mi stranuiò
- ti ti stranuiæ
- lê o/a stranuià
- niatri stranuiemo
- viatri stranuiei
- liatri stranuian
Conzontivo
Presente
- che mi stranue
- che ti ti stranui
- che lê o/a stranue
- che niatri stranuemmo/stranuemo
- che viatri stranuæ
- che liatri stranuan
Imperfetto
- che mi stranuesse
- che ti ti stranuesci
- che lê o/a stranuesse
- che niatri stranuescimo
- che viatri stranuesci
- che liatri stranuessan
Condiçionale
- mi stranuieiva/stranuiæ
- ti ti stranuiësci
- lê o/a stranuieiva/stranuiæ
- niatri stranuiëscimo
- viatri stranuiësci
- liatri stranuieivan/stranuiæn
Imperativo
- stranua ti!
- stranuemmo/stranuemo niatri!
- stranuæ viatri!
Partiçipio passou
- m. s. stranuou
- m. p. stranuæ
- f. s. stranuâ
- f. p. stranuæ
Gerundio
- stranuando