trionfare
intr.v.
-
trionfâ [trjuŋˈfaː]
Conjugations
trionfâ
Past part. trionfou
Ger. trionfando
Ind.
Pres.
- mi trionfo
- ti ti trionfi
- lê o/a trionfa
- niatri trionfemmo
- viatri trionfæ
- lô trionfan
Impf.
- mi trionfava
- ti ti trionfavi
- lê o/a trionfava
- niatri trionfavimo
- viatri trionfavi
- lô trionfavan
Fut.
- mi trionfiò
- ti ti trionfiæ
- lê o/a trionfià
- niatri trionfiemo
- viatri trionfiei
- lô trionfian
Subj.
Pres.
- che mi trionfe
- che ti ti trionfi
- che lê o/a trionfe
- che niatri trionfemmo
- che viatri trionfæ
- che lô trionfan
Impf.
- che mi trionfesse
- che ti ti trionfesci
- che lê o/a trionfesse
- che niatri trionfescimo
- che viatri trionfesci
- che lô trionfessan
Cond.
- mi trionfieiva/trionfiæ
- ti ti trionfiësci
- lê o/a trionfieiva/trionfiæ
- niatri trionfiëscimo
- viatri trionfiësci
- lô trionfieivan/trionfiæn
Imper.
- trionfa ti
- ch’o/a trionfe lê
- trionfemmo niatri
- trionfæ viatri
- trionfan lô