divorare
-
devorâ [devuˈraː]
mangiâ de strangoggion [maŋˈdʒaː de straŋɡuˈdʒuŋ]
Coniugaçioin
devorâ
Part. pass. devorou
Ger. devorando
- mi devöro
- ti ti devöri
- lê o/a devöra
- niatri devoremmo
- viatri devoræ
- lô devöran
- mi devorava
- ti ti devoravi
- lê o/a devorava
- niatri devoravimo
- viatri devoravi
- lô devoravan
- mi devoriò
- ti ti devoriæ
- lê o/a devorià
- niatri devoriemo
- viatri devoriei
- lô devorian
- che mi devöre
- che ti ti devöri
- che lê o/a devöre
- che niatri devoremmo
- che viatri devoræ
- che lô devöran
- che mi devoresse
- che ti ti devoresci
- che lê o/a devoresse
- che niatri devorescimo
- che viatri devoresci
- che lô devoressan
- mi devorieiva/devoriæ
- ti ti devoriësci
- lê o/a devorieiva/devoriæ
- niatri devoriëscimo
- viatri devoriësci
- lô devorieivan/devoriæn
- devöra ti
- ch’o/a devöre lê
- devoremmo niatri
- devoræ viatri
- devöran lô
mangiâ
Part. pass. mangiou
Ger. mangiando
- mi mangio
- ti ti mangi
- lê o/a mangia
- niatri mangemmo
- viatri mangiæ
- lô mangian
- mi mangiava
- ti ti mangiavi
- lê o/a mangiava
- niatri mangiavimo
- viatri mangiavi
- lô mangiavan
- mi mangiò
- ti ti mangiæ
- lê o/a mangià
- niatri mangiemo
- viatri mangiei
- lô mangian
- che mi mange
- che ti ti mangi
- che lê o/a mange
- che niatri mangemmo
- che viatri mangiæ
- che lô mangian
- che mi mangesse
- che ti ti mangesci
- che lê o/a mangesse
- che niatri mangescimo
- che viatri mangesci
- che lô mangessan
- mi mangieiva/mangiæ
- ti ti mangiësci
- lê o/a mangieiva/mangiæ
- niatri mangiëscimo
- viatri mangiësci
- lô mangieivan/mangiæn
- mangia ti
- ch’o/a mange lê
- mangemmo niatri
- mangiæ viatri
- mangian lô
Pe saveine de ciù
Prefissi de-, des- e re-
Come riportato da E. G. Parodi, Studj Liguri, in «Archivio glottologico italiano», xiv, 1896, i prefissi genovesi de-, des- e re- hanno perso la -e- e preso la -i- a causa dell’influenza dell’italiano. Da molti decenni a questa parte infatti difende, discorrî, risponde, ecc. hanno preso il posto di defende, descorrî, responde, ecc. nella lingua parlata. Le forme in -e- sono comunque ancora ampiamente attestate nella lingua scritta letteraria.
In questo dizionario, stanti le finalità principalmente didattiche che lo animano (volte anche al recupero di alcune fra le forme più genuine, qualora incontrino l’interesse dell’utenza), si è scelto di riportare esclusivamente le forme in -e-. Le forme “italianizzate” in -i- sono comunque da considerarsi perfettamente legittime.