indignarsi
v.tr.
-
indignâ [iŋdiˈɲaː]
inghignonâ [iŋɡiɲuˈnaː]
arraggiâ [araˈdʒaː]
indignarsi
v.pron.
-
indignâse [iŋdiˈɲaːse]
inghignonâse [iŋɡiɲuˈnaːse]
arraggiâse [araˈdʒaːse]
Coniugaçioin
arraggiâ
Part. pass. arraggiou
Ger. arraggiando
Ind.
Pres.
- mi arraggio
- ti t’arraggi
- lê o/a l’arraggia
- niatri arraggemmo
- viatri arraggiæ
- lô arraggian
Impf.
- mi arraggiava
- ti t’arraggiavi
- lê o/a l’arraggiava
- niatri arraggiavimo
- viatri arraggiavi
- lô arraggiavan
Fut.
- mi arraggiò
- ti t’arraggiæ
- lê o/a l’arraggià
- niatri arraggiemo
- viatri arraggiei
- lô arraggian
Conz.
Pres.
- che mi arragge
- che ti t’arraggi
- che lê o/a l’arragge
- che niatri arraggemmo
- che viatri arraggiæ
- che lô arraggian
Impf.
- che mi arraggesse
- che ti t’arraggesci
- che lê o/a l’arraggesse
- che niatri arraggescimo
- che viatri arraggesci
- che lô arraggessan
Cond.
- mi arraggieiva/arraggiæ
- ti t’arraggiësci
- lê o/a l’arraggieiva/arraggiæ
- niatri arraggiëscimo
- viatri arraggiësci
- lô arraggieivan/arraggiæn
Imper.
- arraggia ti
- ch’o/a l’arragge lê
- arraggemmo niatri
- arraggiæ viatri
- arraggian lô
indignâ
Part. pass. indignou
Ger. indignando
Ind.
Pres.
- mi indigno
- ti t’indigni
- lê o/a l’indigna
- niatri indignemmo
- viatri indignæ
- lô indignan
Impf.
- mi indignava
- ti t’indignavi
- lê o/a l’indignava
- niatri indignavimo
- viatri indignavi
- lô indignavan
Fut.
- mi indigniò
- ti t’indigniæ
- lê o/a l’indignià
- niatri indigniemo
- viatri indigniei
- lô indignian
Conz.
Pres.
- che mi indigne
- che ti t’indigni
- che lê o/a l’indigne
- che niatri indignemmo
- che viatri indignæ
- che lô indignan
Impf.
- che mi indignesse
- che ti t’indignesci
- che lê o/a l’indignesse
- che niatri indignescimo
- che viatri indignesci
- che lô indignessan
Cond.
- mi indignieiva/indigniæ
- ti t’indigniësci
- lê o/a l’indignieiva/indigniæ
- niatri indigniëscimo
- viatri indigniësci
- lô indignieivan/indigniæn
Imper.
- indigna ti
- ch’o/a l’indigne lê
- indignemmo niatri
- indignæ viatri
- indignan lô