DEIZE
Diçionäio italian-zeneise
individuare
v. intr.
-
individuâ
[indiviˈdwaː]
Coniugaçioin
individuâ
Indicativo
Presente
- mi individuo
- ti t’individui
- lê o/a l’individua
- niatri individuemmo/individuemo
- viatri individuæ
- liatri individuan
Imperfetto
- mi individuava
- ti t’individuavi
- lê o/a l’individuava
- niatri individuavimo
- viatri individuavi
- liatri individuavan
Futuo
- mi individuiò
- ti t’individuiæ
- lê o/a l’individuià
- niatri individuiemo
- viatri individuiei
- liatri individuian
Conzontivo
Presente
- che mi individue
- che ti t’individui
- che lê o/a l’individue
- che niatri individuemmo/individuemo
- che viatri individuæ
- che liatri individuan
Imperfetto
- che mi individuesse
- che ti t’individuesci
- che lê o/a l’individuesse
- che niatri individuescimo
- che viatri individuesci
- che liatri individuessan
Condiçionale
- mi individuieiva/individuiæ
- ti t’individuiësci
- lê o/a l’individuieiva/individuiæ
- niatri individuiëscimo
- viatri individuiësci
- liatri individuieivan/individuiæn
Imperativo
- individua ti!
- individuemmo/individuemo niatri!
- individuæ viatri!
Partiçipio passou
- m. s. individuou
- m. p. individuæ
- f. s. individuâ
- f. p. individuæ
Gerundio
- individuando