DEIZE
Diçionäio italian-zeneise
strangolare
v. tr.
v. intr.
-
strangoâ
[straŋˈɡwaː] questa cravatta mi strangola!
sta crovata a me strangoa!
morto strangolato
mòrto strangoou
Coniugaçioin
strangoâ
Indicativo
Presente
- mi strangoo
- ti ti strangoi
- lê o/a strangoa
- niatri strangoemmo/strangoemo
- viatri strangoæ
- liatri strangoan
Imperfetto
- mi strangoava
- ti ti strangoavi
- lê o/a strangoava
- niatri strangoavimo
- viatri strangoavi
- liatri strangoavan
Futuo
- mi strangoiò
- ti ti strangoiæ
- lê o/a strangoià
- niatri strangoiemo
- viatri strangoiei
- liatri strangoian
Conzontivo
Presente
- che mi strangoe
- che ti ti strangoi
- che lê o/a strangoe
- che niatri strangoemmo/strangoemo
- che viatri strangoæ
- che liatri strangoan
Imperfetto
- che mi strangoesse
- che ti ti strangoesci
- che lê o/a strangoesse
- che niatri strangoescimo
- che viatri strangoesci
- che liatri strangoessan
Condiçionale
- mi strangoieiva/strangoiæ
- ti ti strangoiësci
- lê o/a strangoieiva/strangoiæ
- niatri strangoiëscimo
- viatri strangoiësci
- liatri strangoieivan/strangoiæn
Imperativo
- strangoa ti!
- strangoemmo/strangoemo niatri!
- strangoæ viatri!
Partiçipio passou
- m. s. strangoou
- m. p. strangoæ
- f. s. strangoâ
- f. p. strangoæ
Gerundio
- strangoando