DEIZE
Diçionäio italian-zeneise
    strangolare
      v. tr.
      v. intr.
    
    - 
          
strangoâ
[straŋˈɡwaː] questa cravatta mi strangola!
sta crovata a me strangoa!
morto strangolato
mòrto strangoou
 
Coniugazioni
strangoâ
Indicativo
Presente
- mi strangoo
 - ti ti strangoi
 - lê o/a strangoa
 - niatri strangoemmo/strangoemo
 - viatri strangoæ
 - liatri strangoan
 
Imperfetto
- mi strangoava
 - ti ti strangoavi
 - lê o/a strangoava
 - niatri strangoavimo
 - viatri strangoavi
 - liatri strangoavan
 
Futuro
- mi strangoiò
 - ti ti strangoiæ
 - lê o/a strangoià
 - niatri strangoiemo
 - viatri strangoiei
 - liatri strangoian
 
Congiuntivo
Presente
- che mi strangoe
 - che ti ti strangoi
 - che lê o/a strangoe
 - che niatri strangoemmo/strangoemo
 - che viatri strangoæ
 - che liatri strangoan
 
Imperfetto
- che mi strangoesse
 - che ti ti strangoesci
 - che lê o/a strangoesse
 - che niatri strangoescimo
 - che viatri strangoesci
 - che liatri strangoessan
 
Condizionale
- mi strangoieiva/strangoiæ
 - ti ti strangoiësci
 - lê o/a strangoieiva/strangoiæ
 - niatri strangoiëscimo
 - viatri strangoiësci
 - liatri strangoieivan/strangoiæn
 
Imperativo
- strangoa ti!
 - strangoemmo/strangoemo niatri!
 - strangoæ viatri!
 
Participio passato
- m. s. strangoou
 - m. p. strangoæ
 - f. s. strangoâ
 - f. p. strangoæ
 
Gerundio
- strangoando